HET POTENTIAALVERSCHIL

Plaatst men twee met elkaar verbonden metalen met een hoge en een lage potentiaal in een geleidende vloeistof, dan zal laatstgenoemd metaal zich offeren ten gunste van het andere. Deze corrosie wordt galvanische corrosie genoemd. Feitelijk kan dit mechanisme ook aangeduid worden met de term kathodische bescherming. Eigenlijk is dat een gewenste vorm van galvanische corrosie. Een bekend voorbeeld zijn de zinkanodes op de scheepswand van een schip die de stalen scheepshuid moeten beschermen tegen corrosie. De elektromotorische kracht van het corrosie-element is het verschil van de potentialen tussen twee verschillende metalen. Het is echter niet mogelijk het potentiaalverschil tussen de elektrode en de vloeistof te meten en daarom is er een referentie-elektrode in het leven geroepen. In de praktijk werkt men dan ook veelal met de waterstofelektrode die per definitie de potentiaal 0 Volt heeft gekregen. Men kan zo altijd het potentiaalverschil meten zowel van de anode als de kathode t.o.v. deze neutrale waterstofelektrode. De vraag kan dan gesteld worden of roestvast staal een hoge elektrodepotentiaal bezit. Roestvast staal heeft inderdaad een hoge elektrodepotentiaal vergeleken met de meeste andere metalen. Deze hoge potentiaal heeft echter alleen betrekking op de passieve oxidehuid die het roestvast staal beschermd tegen corrosie. Dankzij dit feit zijn er maar weinig metalen die in combinatie met roestvast staal galvanische corrosie van het laatstgenoemde metaal kan veroorzaken. Er kan echter wel galvanische corrosie tussen twee roestvaste staalsoorten optreden als er tussen die twee een groot potentiaalverschil aanwezig is. Een goed voorbeeld hiervan is de combinatie tussen chroomstaal en het hoogwaardige 904L (1.4539).