PRESTEERT NIEUW ROESTVAST STAAL MINDER DAN OUDERE TYPEN

Om een beter beeld van het ‘probleem’ te krijgen nemen we roestvast staal AISI316L eens onder de loep. De meest kostbare legeringselementen in deze legering zijn nikkel en molybdeen. De percentages van deze elementen moeten volgens de AISI-norm respectievelijk 10-14% en 2-3% zijn. Al snel komt de logica boven drijven dat men geen 14% en 3% nikkel en molybdeen gaat legeren als 10% en 2% ook goed is. Want anders ‘gooit’ men immers onnodig geld weg. Het is dus meer dan logisch dat fabrikanten er alles aan doen om die percentages zo laag mogelijk te houden. Dat kan tegenwoordig prima gerealiseerd worden door de beschikbare moderne smelttechnieken. Het gevolg is dat op materiaalcertificaten 3.1 volgens EN 10204 percentages kunnen staan van 10,03% nikkel en 2,02% molybdeen. Dat zou je ook kunnen noemen ‘met de hakken over de sloot’. Vroeger was dat met analoge smelttechnieken toch wel even iets anders. Men wilde zekerheid dat een smelt qua chemische analyse in orde was en daarom ging men ruimer legeren dan heden ten dage. Daarom was het mogelijk dat het nikkel- en molybdeengehalte uiteindelijk uitkwam op bijvoorbeeld respectievelijk 12,1 en 2,5%. Dus kan je feitelijk stellen dat moderne kwaliteiten een verschraling hebben ondergaan, in vergelijking met legeringen van 30 of 40 jaar terug. Dat neemt niet weg dat deze legeringen wel voldoen aan de norm. Echter heeft deze verschraling wel als resultaat, dat de corrosiebestendigheid er bepaald niet beter op geworden is. Dat merken ook ervaren gebruikers van deze kwaliteiten. Een ander nadeel is dat het relatief lage nikkelgehalte ervoor zorgt dat er meer ferriet ontstaat, als een smelt primair ferritisch stolt.